Even niet alleen mama, even Ayan zijn

Ik twijfelde lang of ik alle drie mijn kinderen zou meenemen.
Drie kinderen. Drie karakters, leeftijden, interesses, ritmes.
Twee handen, oren en ogen. Eén moederhart. Gespletenheid.
Begeleidsters Karen en Sofie overtuigden me:
We gaan je helpen. Je staat er niet alleen voor.

Dus gaan we voor het eerst samen.
Samen de zee in. Samen naar Plopsaland.
Ik ging al eens met mijn oudste zoon.
Nu zullen ze het alle drie ervaren.
De kinderen kijken er geweldig naar uit.
Ik ook. Samen genieten. Het is een grote stap.

Ik hoop dat het een nieuwe start wordt.
Een positieve ervaring. Vertrouwen.
Om nadien vaker met de drie kinderen op stap te gaan.

Vrijheid en rust ervaren, weg uit de dagelijkse routine.
Zonder verplichtingen, zorgen, dagen vol stipte uren.
Ik kijk hard uit naar de mama-verwen-namiddag.
Met de mama’s, zonder kinderen. We willen niets speciaals.
Samen ongestoord gezellig eten. Plezier maken. Verhalen delen.

Zoals die ene vakantie: met een vriendin naar Dubai.
Ik werkte nog als verpleegkundige. Ik werkte hard.
Mijn ouders vonden het goed. Vanzelfsprekend was dat niet.
Zalig was het! Vrijheid. Plezier. Attracties bezoeken. Uit eten gaan.
We konden zelf kiezen. We konden doen wat we wilden.

Ik hoop dat het een nieuwe start wordt.
Weer voelen: ik ben Ayan, niet alleen mama.
Op het strand liggen, zonnen en ervaren wie ik ben.
Genieten in gezelschap en terug weten wat ik graag doe.
En daar tussen de golven en de zandkastelen vinden:
Zo wil ik thuis vaker Ayan zijn. Zo kan ik dat doen.